Nu de liefde mij verlaten heeft en de weg kwijt ben in het leven, heb ik het licht ontdekt.
En nee, zoals ik de vorige keer ook zei, niet het licht van een god ofzo, maar het licht in foto's.
Leven bestaat uit een heleboel woorden die beginnen met de letter L en allen op hun eigen manier belangrijk zijn.
Zo is het het Leven zelf. Het leven is onlosmakelijk verbonden met licht en lucht en liefde.
Nu ik 16 jaar met kanker achter de rug heb en mijn lichaam steeds minder goed wil wat ik zelf wil en begint te haperen, vat ik het leven ook steeds minder luchtig op.
Eigenlijk vind ik het leven de laatste jaren Loodzwaar worden ( alweer een L ).
Dit is een soort kanker wat je langzaam sloopt terwijl je je alles bewust bent en voelt gebeuren. Pijn maakt je een minder fijn mens en als de pijn niet meer verdwijnt dan breekt dat de geest van een mens vaak. Ik merk dat ik minder leuk wordt, minder gemakkelijk en vaak moe en geïrriteerd. Zingeving heb ik gelukkig heel erg in mijn vak als IC verpleegkundige gevoelt. Nu mijn lichaam hapert lukt mij zelfs vrijwilligerswerk niet meer om bijvoorbeeld een stuk zingeving te geven.
Ik voel mijzelf al een poos niet meer belangrijk en er toe doen.
Wrang is wel dat de laatste liefde, die ik gevoeld heb als de liefde van mijn leven er niet mag zijn. ( omdat ze getrouwd was ). Nog nooit had ik liefde zo gevoeld en ervaren voor iemand en leerde vooral dat liefde uit zelfopoffering bestaat, en dat als je echt van iemand houdt, jezelf opofferen niet moeilijk is als je denkt dat dat het beste is voor de ander.
Eigenlijk wist ik het al vanaf het begin, ik noemde haar "mijn droomvrouw ".
De liefde heb ik opgegeven en de liefde mij ook denk ik.
Ik denk dat er geen liefdes relatie meer in zit voor mij als persoon. Waarschijnlijk ziet mijn droomvrouw het nu achteraf als een vergissing... en was het geen echte liefde voor haar ?
Twee jaar geleden heb ik geprobeerd uit het leven te stappen, en regelmatig vind ik het nog jammer dat dat toen niet gelukt is.
Als het leven weg is, en je geen lucht meer krijgt, gaat ook het licht weg.
Maar ik werd wakker en het licht was er weer....
Maar ik wil nog één ding doen en dat is een mooi fotoboek uitbrengen over het licht, hoe dat onlosmakelijk verbonden is met het leven en wat licht met je doet.
Licht komt uit de hemel en verschijnt in vele vormen.
Vaak is fotografie schilderen met licht. Zo goed het menselijk oog is, en we mooie sfeerbeelden kunnen waarnemen, ze moeilijk is het dat op een foto goed uit te laten komen.
De laatste maanden ben ik erg bezig met bomen en bossen en het licht.
Als er mist is, dan zie je mooie overgangen in lichtlagen die er mooi diffuus uit zien.
Maar grijs weer daarentegen maakt alles weer monotoon en op elkaar lijkend en geeft meestal geen spannende fotografie.
Daar kun je soms met nabewerking wel wat aan doen.
Dat nabewerken is niet altijd makkelijk en nabewerkingen geven meestal een persoonlijke tint aan foto's welke lastig na te apen zijn door anderen.
Ik noem het schilderen met licht....
Toen we aankwamen hadden we in ieder geval mooie scherpe luchten.
Felle zon en dreigende luchten !
Mooi uitzicht vlakbij de vakantiewoning.
We waren te vroeg, dus gingen we een stukje in de buurt wandelen. Hele mooie bomen, maar helaas aan de andere kant van het spoor.
Langs de maisvelden vonden we nog wat vergeten maïs. Hebben we meegenomen voor evt vogeltjes of eekhoorns bij het huisje te voederen.
De volgende dag zijn we vroeg vertrokken op de fiets, maar de beloofde dag met zon, werd helaas een koude en grijze dag.
Het bos wordt wakker.
Wie wordt er nu niet verliefd op het licht wat voorzichtig tussen de stammen door naar binnen sijpelt.
Even als vergelijk wat je met een foto kan doen.
Dit was de originele foto van de foto hierboven.
Het lijkt soms Zweden wel, een veld met allemaal Veenbes.
Geen ANWB paddenstoelen, maar echte parasol-zwammen !
Onderweg ook mooi stukjes natuur. Echt hele mooie oude bomen met kronkelige takken en nog de laatste herfstkleuren.
Shine a light on me !
Pas geploegde akkers met goud !
Het gouden laantje.
Ons Idyllisch huisje midden in de bossen ! ( nee hoor. Zomaar een huisje ).
Bomen verwonderen mij steeds meer. Met hun toppen reikhalzend naar de hemel, naar het licht en met hun voeten in de aarde leven zij een heel ander tempo dan wij dieren.
Dit is de originele fletse foto, hierboven de bewerkte.
Plantenlevens hebben net als dieren vele verschijningsvormen. Zoals deze grote pollen sterrenmos ! Ik vind ze mooi.
Hier zie je de mens zijn hand. Rijen groene sprietjes.
Natuur kan dingen mooi laten lijken. Meestal is natuur hard, zoals dieren elkaar kunnen afmaken als ze op voedsel jagen. Maar hier maakt de natuur een kunststukje in het bos, en ze noemen het Herfst. Herfst is geen sterven zoals vaak wordt gezegd, maar voorbereiding van een transitie van warm naar koud.
Deze paarden wachten op de koffie denk ik.... want voor ijs was het al te koud.
"Zei er iemand koffie ??? "
Ons huisje ! ( nee, alweer niet, weer zomaar een huisje nabij een bos )
De zondag was een iets betere dag, met soms zon en korte heftige buien. We gingen naar de Lemelerberg. Meestal noem ik een koraalzwam de schoonste spons van het land. Maar deze heeft naast de blauwschimmel gelegen.
Een herfst valei.
Op de Lemelerberg waren meer paddenstoelen te zien, zoals dit kleverig koraalzwammetje.
Grote bomen hebben nog een nut. Je kan er goed schuilen tegen de regen.
Er schijnen zelfs fotomodellen in het bos te zijn ?!
Tree of life.
Deze paddenstoel heeft zich duidelijk niet geschoren.
En dit noemen ze een uitgeknepen spons ( zwam ).
Soms waren er hele felle momenten van zon, zoals bij deze mooie foto van mijn zus al wandelend.
Machtige Sparren, die er al heel veel jaren staan.
"Catching the light "
"a road to nowhere "
Op de terugweg wilde ik nog even langs een bos in Punthorst, een beukenbos.
En toch blijft het lastig om het licht te vangen in een dicht bos en zeker als de zon af en toe weg gaat achter de wolken.
Soms denk ik wel dat er in elk bos wel een Vincent van Gogh leeft :)
Groen en bruin, de kleuren van een beukenbos. Het is aan het licht hoe het er door komt hoe de sfeer wordt.
Soms zie je het goud drijven en lijkt het weer meer op een Rembrandt.
Aan al het leven komt een eind. Zelfs voor deze machtige eik.... hij verloor de grond onder zijn voeten.
Wat ik zag met mijn ogen was veel mooier dan dit. Hoe het licht de bladeren pakte in een donker bos.
Licht.... leven.... liefde ..... en lucht.
Jan Visser, een weerman met zijn eigen site vond mijn foto zo mooi dat hij hem plaatste op zijn site :)
