Vanmiddag kwam mijn vriend en ex collega Thieu even langs.
We zien elkaar niet vaak.... maar dat hoeft ook niet altijd. Het contact is altijd goed en oprecht.
Hij vertelde dat hij het er maar moeilijk mee heeft, mijn beslissing tot stoppen met eten en drinken en uiteindelijk palliatieve sedatie te krijgen van mijn huisarts.
Ik heb hem verteld hoe ik tot de beslissing ben gekomen en dat het iets is wat niet is aan komen waaien ( maar dat weet hij ook wel ).
Na vele operaties aan darmen en vooral nierstenen en de pijnklachten die ik in mijn buik heb van mijn armen door de zeldzame tumoren. De jarenlange diarree en alle klachten die dat het gaf. Erbij kwamen ook nog de alvleesklier ontstekingspen die ik vaak had en natuurlijk de diabetes mellitus die ik daarna ontwikkelde.
Maar de echte nekslag was voor mij de slechte nierfunctie die als een duveltje uit het doosje ineens naar boven kwam.
Hij vroeg nog of ik nog mensen wilde spreken ( die ik misschien tijden niet gezien heb ).
Ik heb hem verteld dat ik daar weinig behoefte aan heb en dat ze jarenlang de tijd hadden om contact op te nemen. En dat dat voor mij niet meer hoeft als je afscheid neemt van het leven.
Zo had ik ooit een " beste " vriend die er niet was voor mij toen ik na een suïcide poging terwijl ik op de IC lag mij belde dat hij het te druk had de komende twee weken. En toen ik hem later weer zag vertelde hij mij dat hij dacht dat ik al dood was. Heb hem nog eens gevraagd..... waarom ik hem niet zag toen ik hem hard nodig had en kreeg hetzelfde antwoord... voor hem was ik al dood.
Afijn. Nog een paar jaar contact gehad en deed vaak klusjes voor hem op technisch gebied.
Toen ik mij voor het karretje gespannen voelde worden op een vervelende manier heb ik hem gezegd dat de vriendschap over was. Ik weet nog dat we een knallende ruzie hadden, en dat hij weg ging met de woorden " dat hij nog wel terug zou komen ".
Ik heb hem niet meer gezien. Ja, ik heb hem 2 x op één dag in het stadje gezien en toen deed hij zijn boodschappentas zo voor zijn hoofd, alsof ik hem dan niet zag.
Mijn buurman vroeg ook of ik nog niet iets speciaals wilde doen.
Ergens naar toe ofzo ? Ik zei dat ik die wens niet meer heb.
Thieu en ik hadden het er nog over... of ik voor begraven zou kiezen of crematie.
Ik zei dat het mij eigenlijk totaal niet interesseert. Wat het goedkoopste is ! :)
Hij vertelde dat zijn familie liever niet wilde dat hij zich zou laten begraven.
Terwijl ik dat één natuurlijkere weg vind als je afscheid van het leven moet nemen, dan verbanden.
Want met een crematie komt ook weer CO2 vrij en andere niet vriendelijke stoffen.
En ik vroeg hem of hij geloofd of er wat was na de dood ? Hij wist het niet zeker.... maar hij denkt soms dat er wel wat is na de dood.
Ikzelf geloof dat er niets is na dood. Het leven bestaat uit een combinatie van chemische stoffen ( oa neurotransmitters ) en elektrische stroompjes. Dat als ze bij hem de frontale lob van de hersenen weg zouden halen, dat hij een heel andere persoon zou zijn.
Of zoals mensen die depressief zijn stoornissen hebben in hun serotonine huishouding.
En dat het geen toeval is dat mensen met darmklachten en operaties vaker depressief zijn dan mensen die geen darm problemen hebben. Een belangrijk deel van de serotonine huishouding vind plaats in de darmen van de mens.
Ik vertelde hem ook dat ik weinig vertrouwen meer heb in artsen.
Ook gezien de waslijst aan fouten en gemiste diagnoses die ik aan mijn lijf gevoeld heb.....en oa ervoor gezorgd hebben dat mijn nieren nu kapot zijn.
Maar dat ik ook in het laatste traject twijfels heb of alles wel goed zal gaan.
Of hij * ( de huisarts ) mij wel voldoende sedatie ( in comfortabel slaap brengt ) zodat ik geen lijdensweg hoef mee te maken. Ik vind dat ik in de 21 jaar genoeg geleden heb...zoveel pijn en andere ongemakken ik heb ( en meegemaakt heb vooral ). En dat hij genoeg pijnbestrijding geeft.
In het gesprek dat ik met de huisarts had, had hij over medicatie die ik door moest blijven gebruiken.
Bijvoorbeeld tegen brandend maagzuur. Toen zei ik.... dan kun je toch pantazol ( een andere medicijn welke je makkelijk intra veneus kan geven ) geven via een infuusnaald. Dat laatste was niet de bedoeling kreeg ik het vermoeden. Ik hoop toch echt niet dat er in deze moderne tijd nog geklooid wordt met zetpillen en of injecties onder de huis en of in de spier.
Soms vraag ik mij wel eens af waar ik dit alles aan verdiend heb.
En waarom ik toch een waslijst aan medische fouten en missers heb. En dat dat laatste mij ook blijft overkomen. Ook met de huisarts weer. Twee keer nodig gehad... waarbij ik zelf de goede diagnose vertelde en of hem de weg naar een goede diagnose voor stelde. Ik had last van meer aandrang en voor controle mijn urine ingeleverd. Zelf dacht ik aan gruis van nierstenen die ik uit plaste. Hij dacht een urineweg infectie. Uiteindelijk kwam de kweekuitslag terug... geen urineweg infectie dus.
En later kwam ik bij hem met een flinke dikke kuit door oedeem. vertelde hem dat ik een wondje had gehad onder mijn knie en dat ik daar daarvoor last had gehad en dat het kwam door vaak op mijn knieën zitten. Hij dacht aan een trombose been. Terwijl ik totaal geen symptoom van een trombosebeen had en dat vertelde ik hem ook. Toch aan de bloedverdunners. De volgende dag kreeg ik koorts en kwam er een grotere rode plek onder mijn knie. En het was dus een onderhuidse ontsteking, wat ik al bij het 1e bezoek had geopperd. Pech laat mij niet los.... wil ik hiermee zeggen.
Daarom maak ik mij zorgen dat ik hetzelfde zal overkomen op het einde van mijn leven.
( en wat ik ook al te vaak in mijn vak als IC verpleegkundige heb gezien. Gezondheidszorg holt echt achteruit... kunde is niet belangrijk meer... protocollen wel ! Owee als je je niet aan een protocol houdt !!!
Vaak komen in avond meer verhalen los. Maar de laatste dagen merk ik hoe intens moe ik eigenlijk bij.
Er wordt mij wel verweten hoe ik maar bezig blijf met het verleden en er niet overheen kom.
Ik denk dat in mijn omgeving mensen makkelijk praten hebben, zij hebben geen 21 jaar Allende dag na dag gehad. En ook zoveel pech. Ik moet mij daaroverheen zetten, maar het heeft mij, terwijl ik juist in die periode in de kracht van mijn leven moest zijn heb ik toch wel veel meer ongeluk gekend en tegenslagen en verkeerde diagnoses met gevolgen, dat de rest van mijn 21 jarige leven mij echt verveel schade heeft gegeven, waarbij uiteindelijk psychische schade tot gevolg had. Ik leg het wel een andere keer uit.
Als iemand 1 of 4 tegenslagen heeft….ja, dan kan je je er overheen zetten.
Bij mij was er elk jaar weer wat anders wat we in kwam.
