Ondanks dat ik slaappillen gebruik en tegenwoordig al vaker anderhalve slaappil neem ipv één ( wat voorgeschreven is ) lukt het slapen mij steeds slechter.
Ik word steeds vaker wakker rond 5 uur en kan dan niet meer in slaap komen omdat ik aan alles moet denken.
A.s. dinsdag naar Amsterdam Zuid om een testament te halen en te ondertekenen.
En dan vrijdag komende week naar de huisarts, ik heb de belafspraak omgezet in een fysieke afspraak.
Ik heb vroeger geleerd als verpleegkundige dat als een huisarts geen euthanasie wilt geven hij de zorg op zich moet nemen om iemand te vinden die daar wel mee kan instemmen.
De huisarts die ik voorheen had wilde ook geen euthanasie geven...maar heeft nooit verteld waarom niet en ook nooit iets gedaan om mij te helpen.
Eigenlijk gebeurt nu hetzelfde. Hij heeft verteld dat hij geen euthanasie geeft, maar mij nooit verteld waarom eigenlijk niet. Ook helpt hij mij niet verder. Biedt niet aan te gaan zoeken naar een huisarts die geen bezwaar heeft tegen euthanasie. Verteld mij ook niets over hoe hij mij anders kan helpen.
Enige wat hij verteld is dat hij palliatieve sedatie kan toepassen.
Bij de vorige huisarts had ik al aangegeven dat ik geen behandeling meer wens in een ziekenhuis en dus ook niet meer opgenomen wilde worden. Tevens papieren daarvoor ingeleverd bij hem met handtekening en datum. Ook dat ik niet meer gereanimeerd wil worden en geen levensverlengende behandeling meer wil.
De laatste huisarts heeft alleen twee foute diagnoses gemaakt. Als ik hem vertel dat ik hartkloppingen heb, gebeurt er niks. Als ik zeg dat ik slecht slaap, gebeurt er eigenlijk ook niet echt wat.
Hij weet inmiddels heel goed dat ik dood wil. En heb hem ook verteld dat ik afgelopen augustus nog een poging heb gedaan met helium. Maar ik zie geen helpende hand die mij verder brengt in het proces.
Hij heeft het ook volgens mij nooit gehad over de levenseindekliniek. ( tegenwoordig expertise centrum voor euthanasie ).
Ik voel mij hopeloos in de steek gelaten, eigenlijk wel door iedereen.
Meeste mensen vinden wel dat ik een waardig einde verdien...maar niemand doet wat.
En ben je uiteindelijk overgeleverd aan jezelf.... wat ga je zelf doen om deze ellende waar ik al jaren in zit, te ontsnappen ?
De eerste suïcide poging was met een slaapmiddel voor anesthesie doeleinden, ( propofol ) en een spierverslapper. IK bracht mijzelf een infuus in en had beide medicijnen in 2 verschillende zakjes gedaan.
IK had het goed uitgedacht. Het infuus-systeem was een y systeem. En als ik 1 slangetjes waar het zakje met de spierverslapper dichtbleef drukken, en de andere slang ongemoeid zou laten ( met het slaapmiddel propofol ) dan zou ik in slaap vallen door de propofol en dan zou mijn hand automatisch ontspannen en de spierverslapper ook gaan lopen en zo in mijn lichaam komen. Een uiterst humane dood !
Alleen liep ik bij een klin psychologe die mij meerdere keren vroeg of ik deze medicijnen ( die ik vaak ververste in in de koelkast had liggen voor hun houdbaarheid ) wilde weggooien.
Om een "vergissing " te voorkomen... dat ik niet in een opwelling deze middelen zou gebruiken.
Op een gegeven moment toen het psychisch wat beter ging heb ik dat gedaan. Had ik het maar nooit gedaan !!!
Toen het besluit daar kwam, dat ik dood wilde, vond ik nog oude medicijnen in een kast op mijn oude slaapkamer. Ik wist dat tracrium in de koelkast bewaard zou moeten worden.
Maar de nood was zo hoog op dat moment.... dat ik hoopte dat twee grote ampullen tracrium toch wat zouden werken. Ik had ook 2 flesjes van 100 cc propofol. Als die dosis snel inloopt ga je ook vaak dood.
Toen de propofol in liep, merkte ik wel dat het werkte...en ik kon alleen maar "verzuchten " ... eindelijk rust en eindelijk geen pijn meer !
Maar helaas bleek dat niet zo te zijn, want de medicijnen hadden niet tot mijn dood geleid, maar wel tot een opname op mijn "eigen IC ". Er zat ws geen werking meer in de spierverslappende medicijnen ( tracrium ).
Dit alles was in april 2015.
Nu zitten we op februari 2023. In augustus 2022 geprobeerd via de helium methode om er uit te stappen. De 2e suïcide poging. Ik had daarvoor medicijnen genomen om mijzelf rustiger te krijgen.
Want een zak over je kop trekken is niet een fijne methode. Men verteld in de literatuur dat je met 1 minuut buiten bewustzijn bent zonder dat je een gevoel van benauwdheid voelt.
Maar dat gebeurde niet en ik werd alleen maar benauwder en benauwder. Ondanks dat er op het tankje helium 100 % stond.
Ik kon wel door de grond zakken.
Op een gegeven moment heb ik gekeken of meer mensen deze ervaring hadden ? En via een forum van de "laatste wil " , nam iemand met mij contact op die precies hetzelfde had meegemaakt. ( hij had uitgezaaide maagkanker ).
Ze stoppen tegenwoordig lucht bij de helium. Puur omdat men het anders als suïcide middel kon gebruiken en dat wil de overheid niet.
Nu zijn we al in 2023 en mijn wens om uit het leven te stappen is alleen maar sterker geworden.
Zeker nadat ik ook nog eens diabetes mellitus heb gekregen en dat mijn nierfunctie zeer slecht is geworden ( door de vele niersteenoperaties en niersteenvergruizer en...de fouten die men maakte ).
Ik zit nog net boven het stapje dat ik moet gaan dialyseren.
Nu snap ik waar alle vermoeidheidsklachten en misselijkheidsklachten etc vandaan kwamen, omdat mijn nieren er bijna mee stoppen.
En nog steeds wil niemand euthanasie geven. En wordt je gewoon aan alle kanten in de steek gelaten.
Begin dit jaar dacht ik.... dan blijft er maar 1 ding over. En dat is stoppen met eten en drinken.
Maar dat geeft toch best wel weerstand in de familie. En meerdere mensen vertellen je dat je nogmaals de levenseinde kliniek moet vragen om euthanasie.
Maar..... ik moet alles alleen doen......en ben eigenlijk wel op !
Ik ben in 2001 2x geopereerd aan carcinoide tumoren. Zeldzame langzaam groeiende tumoren.
Ze kunnen op een gegeven moment hormonen en stofjes gaan produceren.
Na de 1e operatie naar het Antonie v Leeuwenhoek doorgezonden en 3 maanden allemaal onderzoeken gehad. Ze konden niets meer vinden...ik was schoon.
Op verzoek van de 1e operateur hebben ze mij toch nog een keer geopereerd in het AVL, ook toen kon de chirurg niets vreemds zien of voelen...maar zaten er in mijn buikvlies 2 positieve klieren. uitzaaiingen dus.
Ook daarna controles negatief ( een urine controle ). Later kreeg men een bloedtest en daar waren de tumormarkers wel positief. Maar soms daalden ze en daarna stegen ze weer.
Carcinoiden zijn niet gevoelig voor bestraling of chemo.
Ik had 2 a 3 ltr diarre per dag...... invaliderend eigenlijk wel.
Later zijn er 2 levermeta's gezien.
Ik hield als complicatie ernstige diarree over aan de operaties / tumoren, waardoor ik ernstige mineraalstoornissen kreeg en later niersteenkolieken en diverse malen sepsis. Maar bij de eerste koliekpijnen geloofde men ook niet dat ik nierstenen had., want ze waren niet op de rongenfoto te zien.
( bleek dat er bij mij geen calcium in de stenen zat , maar dat ze bijna van puur oxalaat waren, niet zichtbaar bij rongenfoto's ). Pas als de nier opgeblazen werd door de opstopping en ik 40 C koorts had en bacteriën in mijn bloed, zagen ze dat het nierstenen waren.
Ik kreeg ze zo vaak, dat de uroloog mij naar 2 andere centra's stuurden om mee te kijken, maar zonder succes. Ook vele fouten zijn er gemaakt....
Evengoed werkte ik nog als IC verpleegkundige.
Tumormarkers werden steeds hoger...en kreeg ,eer pijnklachten in buik.
Ook moe door magnesium tekort in bloed en ik had een laag VIt B12.
Kreeg 2 interferon kuren...zouden helpen bij klachten van carcinoide tumoren ) en dat deed het ook heel kort. Maar deze medicijnen hadden heel veel bijwerkingen en ik kreeg na de laatste kuur klachten van een alvleesklier ontsteking. heftige pijn li bovenbuik na eten. Ik had zelf bloed laten prikken en daaruit kon je ook aflezen dat de pancreas ontstoken was. Maar geen van de specialisten geloofden dat.
Ondertussen hield ik het werken niet meer vol en kreeg van het UWV een urenbeperking in 2011.
In 2013 kreeg ik steeds meer klachten li onderbuik en de CT scan liet ook een verdikking zien.
AVl wist niet zo goed wat het was en stelde een second opinion voor in het AMC.
Daar heb ik gesmeekt of ze dat stuk dikkedarm er uit wilde halen wat zo een pijn deed.
Ik heb dat bij 3 specialisten gevraagd, maar niemand deed wat. Ik had twee CT scans van 2 ziekenhuizen die vertelden dat er afwijkingen waren in mijn li onderbuik. Maar het AMC vond dat er niets afwijkend was ! Het enige wat ze konden zien bij een onderzoek is dat mijn alvleesklier ontstoken was geweest ( wat ik al heel vaak aangegeven had bij andere specialisten, maar die mij vertelden dat dat onzin was ). En ze keken ook alleen maar in mijn darm middels een scopie en vonden een paar poliepen. Raar dat ze niet verder keken...want de laatste operatie aan mijn darmen hadden ze uitzaaiingen gevonden BUITEN mijn darm, in het buikvlies. Arrogante AMC !
Mijn werkgever was met een fusie bezig. Ik werd steeds vaker ziek en vond het steeds lastiger om mijn hoofd te moeten bellen dat ik weer ziek was en kreeg het gevoel dat ze mij er uit wilden hebben.
Ik was ook al een poosje depressief
In 2015 een suïcide poging gedaan dus, wat helaas mislukte.
Daarna poos onder behandeling geweest bij psychiater en psychologe.
In 2017 weer terug naar AV:L als behandelaar en bij controle CT scan zaten de afwijkingen inmiddels ook al in een hoger gedeelte van mijn dikke darm. Klopt ook wel, de pijn zat niet alleen meer in het midden. Tijdens een colonscopie vonden ze 20 poliepen en hebben er maar 10 weggehaald.
In 2017 levenseinde kliniek geconsulteerd.... die kwamen wel 3 gesprekken hier... en aangezien ik nog een colonscopie liet doen vonden ze dat ik mij nog liet behandelen. Terwijl ik al lang gezegd had dat ik inmiddels geen operatie meer wilde ( en een colonscopie is geen operatie ! ).
Maar bij het 3e gesprek vertelden ze mij dat ze geen euthanasie zouden geven... omdat er nog een operatie mogelijk was. Iets waar ik in 2013 om gesmeekt had.... bij 3 specialisten, maar niemand wilde mij helpen. Nu we 5 jaar verder zijn en de afwijkingen op de CT toegenomen zijn willen ze ineens opereren ?????
Ernstig teleurgesteld was ik. Ik werd afgekeurd met terugwerkende kracht door het UWV.
Werkgever hield mij slapend in dienst.... als dank voor 40 jaar inzet !!
Inmiddels heeft de alvleesklier het opgegeven door alle ontstekingen ( en vele pijnklachten ) en heb ik diabetes mellitus. IK ben volgestopt met pijnstillers en anti depresiva.
Sinds vorig jaar gaat het alleen maar slechter en slechter en kom ik steeds minder de deur uit ( enige wat ik nog leuk vind is fotografie ). Gezien mijn depressie en lichamelijke klachten kies ik ervoor geen relatie meer te zoeken en ik ben niet meer de persoon wie ik was.
Ben best eenzaam. Ik heb het gevoel dat iedereen mij in de steek laat en bij artsen is dat ook zo.
Dan heb je jezelf altijd in je werk als IC verpleegkundige meer dan 100 % ingezet voor mensen....
En ben je zelf zieker dan ziek..... en wie is er voor jou ? Niemand dus.....
Mijn familie lijdt ondertussen ook mee.
Ik wilde mijn huis nog opruimen.... zodat het misschien wat meer waard zou worden bij de verkoop.
Robert mijn zoon heeft mij 2 dagen geholpen.
Maar heb de fut niet meer ......
Mijn beste foto camera is kapot gegaan. Ik zou hem klaar maken voor reparatie.... zodat mijn zoon het verder kan regelen ( want ik krijg de camera wel terug, maar ik denk dat ik er dan niet meer ben.
Dus heb veel fotospullen verkocht om precies dezelfde camera terug te kopen 2e hands en misschien nog wat foto's kan maken.
Maar heb de fut niet meer om de andere kapotte camera schoon te maken en verzendklaar te maken.
Ik zit er gewoon doorheen. Moe omdat ik niet goed meer slaap.
Een stress in mijn lijf wat niet fijn meer is. Dan kan ik wel een rustgevend tabletje nemen zoals oxazepam. Je wordt er wel rustiger van....maar ook moe...nog meer moe.
Wat moet ik nou ?
Wie weet de oplossing ? Die mag mij mailen op teunijff@gmail.com
--------------------Update----------------------
Vanmiddag een brief geschreven aan Bert Keizer via het dagblad Trouw.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bert_Keizer
Dat is iemand die bij het expertise centrum werkt voor euthanasie.
En is heel wat meer....schrijver, arts etc.
Heb een heel epistel meegestuurd, een klein boekwerk bij de begeleidende brief.
Hoewel ik er niet veel van verwacht, hoop ik wel dat het iets teweeg brengt.
Maar eigenlijk heb ik alle hoop al verloren. Maar als je niets doet, dan weet je dat je niets krijgt.
Ik had het adres van het Dagblad Trouw van internet geplukt, maar toen ik de grote enveloppe inleverde bij post-nl punt bestond de combinatie postcode en straatnummer niet. Het was gelukkig rustig en het meisje heeft een ander adres gevonden op internet ( van de redactie ). Nu maar hopen dat het alsnog goed terecht komt.
