Het eerste licht zal de laatste zijn.
Ik heb fotografie pas veel later mij meer
eigen gemaakt en dat was tegelijk met de komst van
digitale fotografie.
Ik heb echt genoten van de natuur en veel geleerd.
De laatste jaren was het fijn dat mijn ex. collega / foto-vriendin Marlon vaak mee was.
Mede door hoe digitale fotografie zich ontwikkelde ( zoals met focusstacking ) kwamen er
mogelijkheden tot mijn beschikking waarvan
je alleen kon dromen.
Bezig zijn in de natuur heeft mijn leven in de
laatste dagen meer kleur gegeven.
4 mei 2023.
Licht is het enige wat ervoor zorgt dat je kan zien. ( op een natuurlijke wijze ). Vroeger dacht men dat leven alleen kon bestaan als er licht was. Nu weten we door onderzoeken dat zelfs op grote dieptes en in diepe grotten waar geen licht doordringt zelfs leven is. Alleen werken de zintuigen anders dan bij dieren die wel licht kunnen zien. Zo hebben zij veel fijnere druksensoren en voelen elk verschil in druk in het water. ( bijvoorbeeld bij beweging ).
Niet alle dieren hebben hun ogen open als ze geboren worden. Je hebt grofweg twee soorten dieren. Je hebt nestvlieders die gelijk met hun vader en moeder op pad moeten. Deze jonge dieren zijn volledig ontwikkeld en moeten al vrij vlot voor zichzelf zorgen. En je hebt nestblijvers, dat zijn dieren die vroeger geboren worden ( waardoor de moeder een kortere draag-tijd heeft ) en deze jongen zijn vaak kleiner en zich minder ontwikkeld hebben en zien later het licht in hun leven.
Voor ons mensen is licht erg belangrijk. Door het licht kunnen wij zien. We zijn zelfs zo ontwikkeld dat we licht zelf kunnen maken ! We gebruiken licht niet alleen om te overleven, maar we kunnen zelfs creaties maken, waarbij licht een hoofdrol speelt zoals bij schilderen en fotografie. Ik zou er niet aan moeten denken blind te zijn. Als je wel eens een blind mens ziet rondlopen, dan is het meteen duidelijk hoe belangrijk zicht ( onderscheid tussen licht en donker kunnen zien ) is voor de mens. Zonder zicht zullen we ons zelf een weg moeten leren banen doormiddel van tast en gehoor.
Fotografie is rond 1820 ontstaan door de uitvinding van een lichtgevoelige achterwand in een box met een gaatje er in. Alleen was de lichtgevoeligheid erg zwak en als men een foto wilde nemen moest men hem wel 8 uur belichten. De donkere kamer was tussen 1830 en 2000 gangbaar, kodak had een lichtgevoelige emulsie kunnen passen in kunststof laag, het kleinbeeld negatief. Dit noemt men tegenwoordig analoge fotografie. De tegenhanger van de digitale foto van tegenwoordig. Inmiddels heeft digitale fotografie de resolutie ( pixels / inch ) de analoge fotografie ingehaald en zijn er al best goede camera's voor een redelijke prijs te krijgen. Met een goede mobiele telefoon kan men al behoorlijke "plaatjes" schieten. Niets staat de mens meer in de weg om een kunstenaar te worden ! Tegenwoordig is iedereen fotograaf !! Maar ook al heb je de duurste camera, veel hangt af van het " zien " en herkennen van mooie "plaatjes " . Het is de fotograaf die de foto maakt wordt er wel gezegd en met dat laatste kan ik wel uit de voeten. Ik heb een hekel aan het woord "plaatjes ". Het suggereert dat iedereen mooie plaatjes kan maken. Men bedoelt foto's ! Voor mij is een plaatje een leuke voorstelling, vaak door toeval ontstaan. Wil je een mooie foto maken, dan zit er best nog een "studie " aan vast, welke gaan over compositie, opbouw van licht en kennis van kleuren. Maar wil je mooie foto's maken, dan is er vaak ook een studie nodig van het onderwerp welke men op de foto wilt hebben. En dan denk ik aan de natuur leren lezen en nieuwsgierig zijn naar wat je kan vinden in de natuur. Weersomstandigheden zijn erg belangrijk voor natuurfotografie en deze fotografen doen er goed aan het weer en het klimaat te bestuderen. Want zoals ik eigenlijk wilde beginnen.... zo eindig ik... een foto is niets anders dan een weergave van het licht.
Het mooiste licht vind ik zacht licht. Zacht licht geeft geen scherpe contouren en vaak heeft het licht zelf een diffuus karakter. Dit soort foto's kun je het beste maken in de vroege ochtend als er mist aanwezig is. Zacht licht geeft een gevoel van rust en is wars van drukte. Ochtendnevel maakt zachte contouren van voorwerpen die in een landschap staan, zoals de boom op deze foto'. Zelfs het weiland zie je eigenlijk niet. Je weet dat het er is, maar de fijne details van het gras worden opgelost in de mist.
Voor dit soort foto's moet je leren wanneer dit soort mist ontstaat en hoe het samenspel met de rest van het weer is. Een ochtendzon geeft samen met mist zachte kleuren, alsof het een pasteltekening is.
Niets is mooier dan een zonsopgang in de Eilandspolder met mist. Je hebt verschillende types mist. Waar ik het meeste van houd is "grondmist ". Vaak te zien in de lente en in de late herfst.
Als de lucht kouder wordt in de nacht maar er nog steeds warmte in de grond of in het heat water zit. In de herfst wordt het land nog aardig opgewarmd overdag door de zon, maar als de nacht onbewolkt is koelt de lucht boven het land te snel af en verdampt het water uit de sloten en het land en vormt grondmist.
Als ik naar de Eilandspolder toe rij, dan ga ik de ene keer door een laag van dichte mist en zodra de weg iets hoger wordt is de mist verdwenen. Als je door een weidegebied rijdt, dan zie je vaak halve koeien in de weide staan.
Mist maakt de wereld kleiner. Zeker in de tegenwoordige wereld vind ik fotografie best lastig als je geen gebouwen en auto's in je foto wilt hebben. De mist waar het verkeer vaak hinder van ondervind is "stralingsmist ". De lucht bevat waterdamp en als het afkoelt dan vormt het waterdamp kleine druppeltjes welke het zicht beperken. Het is dan niet alleen boven de grond, maar de gehele lucht bevat
dan waterdruppeltjes. Ook hier heb je gradaties in, van zeer dichte mist, tot "gewone" mist, waarbij je nog een eind de weg kan zien.
Op weg naar Callantsoog samen met Marlon kwamen we een hyacintenveld tegen in de mist, en de zon kwam net op. Aan de andere kant van de weg was een klein weilandje waar twee paarden stonden. Toen we aan de rand van het hek stonden kwamen ze langzaam op ons af sjokken. Ze werden iets beschenen door het licht van de opkomende zon, waardoor ze iets lijken op te lichten.
Dit is het bollenveldje met
hyacinten waarover ik het op de vorige pagina had. Blauwe en paarse hyacinten,
die een aparte belichting krijgen door de opkomende zon. Je ziet de maan boven
de horizon nog staan. Achter de duinenrij staan de geestgronden, zo noemen ze
deze stukken grond. Een mengeling van aarde en zand, wat erg geschikt is om bollen
op te telen.
Het zorgt er zeker voor dat de bollen niet in de grond rotten als er veel regen
valt, omdat het zand veel water door laat. Aan deze kant van de weg zie je
minder mist dan bij de paarden. Het kan dus zo enorm verschillen waar de mist
blijft hangen en of ontstaat. Misschien komt het ook omdat er minder water in
de geestgronden zit waardoor er minder tot geen mist zichtbaar is hier.
In Nederland heb je nog best
wel pareltjes van bossen om mooie foto's te maken, zoals hier bij "Landgoed
Beerschoten ". Daar staat een mooi stukje beukenbos tussen een aantal
weilanden.
Mocht je hier mist hebben, dan is het ook vaak te vinden in het beukenbos.
Aangezien ze een beetje in rijen lijken opgesteld ( de bomen ) zie je vaak een
herhaling van de zonnestralen die opgelicht worden door de zonnestralen. En dan
het mooie groen en het roodbruine van de bladeren-laag op de bodem, geven het
een typische beukenbos sfeer met mist.
De paar keer dat ik er geweest ben, zie je ook vaak anderen fotografen met een
statief sjouwen. Dit soort bossen zijn wel bekend bij fotografen. ( Net als het
bos der dansende bomen , het Speulderbos ).
Je kunt nog zo zoeken naar
mooie landschappen en omgevingen om mooie foto's te maken, maar een belangrijk
deel blijft ook gewoon geluk hebben om op het juiste moment en plek te zijn
waar nou net iets mooi's te zien is. Dat ik deze twee zwanen zag in een water
bij de "stille kern " net op het moment dat de zon door de mist
flarden scheen over het water !
Natuurlijk leer je als fotograaf wel steeds beter zulke plekken te vinden. Maar
dan nog is het vaak mazzel een mooie sfeer tegen te komen die op dat moment net
te zien is.
Hier hangt het ook af hoe de zwanen zich bewegen. Bij dieren moet je zo
onopvallend mogelijk werken, waarbij je ten eerste stil moet zijn en geen
plotselinge bewegingen moet maken.
Je ziet wel mensen op zo een tafereel afrennen, waardoor het mooie moment snel
verpest wordt door het schrikken van de dieren. Ik ga er vaak naar toe als een
chinese bewegings-kunstenaar :) , puur om het moment niet te verstoren.
Ik zou dit boek zo kunnen vullen
met allemaal zons-opkomsten met mist, zoveel heb ik er op de foto staan. En het
verveeld mij ook nooit ! Elke zonsopkomst is toch weer anders dan de
vorige.
Maar juist de soorten mist bij zonsopkomst kunnen zo verschillen. Niet alleen
in diffuusheid van het licht, maar ook de kleuren die in de lucht getoverd
worden. Of als er net wat bewolking is, wat dan net weer een andere sfeer
geeft. Zelfs in een landschap zoals de Eilandspolder waar ik vaak op
dezelfde plek de zonsopkomst op de foto zet, verveelt mij nooit.
Natuurlijk is het leuker als je wisselende landschappen kan tonen. Maar soms
zit het er niet in omdat je net door ziekte je belemmerd wordt in hoe ver je
wilt rijden.
Aangezien er in mijn directe omgeving veel polder aanwezig is, zie je die het
meeste op de foto. Maar zeg nu zelf, zo een ochtendgloren met bomen in de
weide's maakt het ook weer mooi.
Dit is een foto in een stuk polder
tussen Zaandam en Purmerend in, "de wijde wormer ". Dit is aan het
begin van de Noorderweg. Eind november genomen waarbij de zon al laag staat
laat op de middag en harde schaduwen werpt van de bomen langs de weg op het
grasland van de polder. Ook de tractorsporen en de zware bewolking maken de foto.
Niks diffuus licht en toch is het mooi.
Ik ben wel iemand die het liefst foto's maakt in de vroege ochtend. Waarom
? Omdat het dan meestal een stuk rustiger is. Ik ben geen fan van mensen
en of auto's op de foto.
Diffuus licht is licht dat gelijkmatig
verspreid is over een oppervlak, zonder dat het een duidelijke bron of richting
heeft. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn bij mistig weer, waarbij het licht
van de zon door de mist heen schijnt en zich gelijkmatig over het bos
verspreidt. Een belangrijk kenmerk van diffuus licht is dat het zachter en
minder hard is dan direct licht. Dit komt doordat het licht minder schaduwen en
contrasten creëert. Hierdoor wordt het licht als prettiger en rustiger ervaren.
In de natuur kan diffuus licht bijvoorbeeld zorgen voor een zachtere en meer
romantische sfeer. Het kan ook een belangrijke rol spelen bij het groeiproces
van planten. Zo kan diffuus licht zorgen voor een betere verdeling van het
licht over het gehele oppervlak van de plant, wat de groei en ontwikkeling kan
bevorderen. Diffuus licht kan ook een belangrijke rol spelen bij het maken van
foto's. Zo kan het gebruik van diffuus licht bijvoorbeeld zorgen voor een
gelijkmatigere belichting en minder harde schaduwen. Wat ik ook wel doe is wat
extra fotobewerking toepassen op de foto, waardoor een sfeer wat mysterieuzer
wordt, zoals ik bij deze foto gedaan heb.
Soms ligt het zachte karakter van diffuus licht niet alleen aan het licht, maar kan het ook de karakter van de lens zijn die je gebruikt. Wat je meestal in lens reviews tegenkomt is dat de lens "te soft is " . Dus dat hij vanzelf al een zachte foto maakt wegens de lens-eigenschappen die tot uiting komen in de foto. Want tegenwoordige lenzen bestaan uit meerdere geslepen glazen lenzen en waarbij men zelf verschillende type's aan glas gebruikt. Zo gebuikt canon Fluoriet, wat een mineraal is met bijzondere eigenschappen die het meegeeft aan kleurbreking en scherpte van het objectief. Alleen is fluoriet erg gevoelig voor temperaturen, waardoor de eigenschappen weer veranderen ( niet ten gunste ). Daarom maakt Canon de lenzen waar een fluoriet element in zit ook wit van buiten, zodat de lens wat minder opgewarmd wordt van buitenaf. Deze foto van mijn lieve poes Doppert is met een 200 mm lens van Canon genomen, die vaak "softe, zachte " foto's maakt. Dat kan bij bepaalde fotografie ook een voordeel zijn. Het lijkt een beetje op diffuus licht.
Hard licht is een type verlichting
dat scherpe, goed gedefinieerde schaduwen met een hoog contrast creëert. Hard
licht kan worden gebruikt om een dramatisch effect te creëren en kan de vorm
van een onderwerp benadrukken. Het kan ook gebruikt worden om details te
benadrukken of om een bepaalde sfeer of emotie over te brengen. Bij het werken
met hard licht is het belangrijk om te experimenteren met de hoek en de
intensiteit van het licht om het gewenste effect te bereiken.
Dus diffuus licht heeft zo zijn doelen, maar hard licht ook ! Zoals bij
deze foto ligt het accent in harde kleuren en kleurovergangen en contrasten om
het beeld te benadrukken.
Zelf gebruik ik hard licht vaak bij zwartwit fotografie. Deze foto van de boot
aan de ketting is ooit gebruikt in een magazine van een kerkelijk
gemeenschap.
Scherpte is ook belangrijk in een
foto. Maar moet alles nu scherp zijn in een foto ? Zou de foto van de
goudsbloem mooier zijn geweest als alle bloembladen scherp geweest zouden zijn
?
Zelf denk ik van niet. Het zou er eentoniger uit hebben gezien. Nu is het
bloemblaadje links uit het midden redelijk scherp en de rest is onscherp. Het
kost meer moeite om deze foto te verkrijgen dan een foto waar alle
bloemblaadjes scherp te krijgen. Het geeft variatie in een foto, waarbij de
foto waarbij alles scherp zou zijn een saaie foto geworden zou zijn.
Dit is nog een voorbeeld hoe je
iets mooi op een foto kan krijgen. Om de hele klaproos scherp te krijgen moet
je de lens met zijn diafragma heel erg dichtknijpen zodat er minder licht door
de lens gaat. Dat zorgt er wel voor dat de hele, of een groot gedeelte, van de
klaproos scherp op de foto komt. Maar alles scherp op de foto zetten is niet
altijd mooi !
Het maakt de foto sowieso heel onrustig. Want naar welk detail moet je nou
kijken ? Terwijl je met onscherpte en maar een klein deel op de foto scherp op
de foto te zetten, leg je het accent juist naar waar je wilt dat ernaar
gekeken wordt. Bij deze foto is dat heel goed gelukt. Het was meer geluk dan
wijsheid bij deze foto, want ik was nog maar net weer begonnen met
fotograferen.
Toppunt van onscherpte is
deze groene kikker wel op deze foto. Nog uit de tijd dat ik met Olympus
camera's fotografeerde. Deze foto is gemaakt met een 60 mm macro lens. Nu is
het met deze lens al moeilijk om alles scherp op de foto te krijgen. ( het
euvel met de meeste echte macrolenzen ). Maar des te meer kun je hem gebruiken
om één detail er uit te pikken als je een laag diafragma getal kiest. Hier heb
ik f2.8 gebruikt, dat is best een grote opening waardoor je scherptediepte heel
erg klein wordt. Deze onscherpte noemen ze ook wel DOF ( depth of field ).
Het oog als detail valt op deze manier nog meer op en de wazigheid op de rest
van de foto geeft rust aan de foto. Ben gek op dit soort fotografie.
Een libelle die te drogen hangt in de vroege ochtendzon. Ze was geheel in dauw gehuld, waardoor ze te koud en te zwaar is om te vliegen. Dat is dus juist DE tijd en omstandigheid om libellen op de foto te kunnen krijgen, juist omdat ze niet weg kunnen door al het vocht wat aan hun kleeft. Ze hangen dan vaak in het gras of aan rietstengels. Ze moeten eerst het meeste water kwijt zien te raken door verdamping. Maar wat nog belangrijker is, ze moeten eerst ook warm worden om te kunnen vliegen. Warmte is erg belangrijk voor libellen ! Daarom zie je ze ook vaak zonnen en van de warmte profiteren door op een pad te gaan zitten met stenen die verwarmt worden door de zon. Ik heb door fotografie heel veel geleerd van de natuur. Hoe beesten zich gedragen of op welke plekken je ze moet zoeken etc. Deze combinatie vind ik ook echt een voordeel van deze hobby. Diafragma was hier 7.1 om iets meer van de libelle scherp te krijgen.
Soms sta je ineens oog in oog met
een dier. Je schrikt door zijn onopvallende verschijning en hij schrikt van mij
verschijning ! De jonge haas blijft van schrik heel stil zitten in de hoop dat
ik hem niet zie. Dus je moet dan heel rustig en langzaam je fototoestel richten
en hopen dat hij er niet in een spurt vandoor gaat. Je hebt dan geen tijd om
rustig je camera in te stellen, daarom is het belangrijk als je in de natuur
loopt om standaard instellingen in te stellen, waarbij je een redelijke
scherpte hebt en een sluitertijd die snel genoeg is om de situatie vast te
leggen.
Meestal zet ik mijn diafragma op f4 tot f8 voor de scherpte en stel ik een
automatische iso ( lichtsterkte ) in van 100-1600 iso. Maar nog vaker vergeet
ik mijn foto instellingen weer aan te passen na een foto. Maar een gemiddelde
diafragma is zeker aan te bevelen. Niet snel nadat ik de foto genomen had
rende de haas als een haas ervandoor.
En soms moet je een beetje vals
spelen ( dat doen grote, bekende fotografen ook vaak ). Dit blaadje van
het vleesetende plantje, zonnedauw, had ik meegenomen en thuis onder betere
omstandigheden op de foto gezet. Misschien zou je het in het "veld "
het ook kunnen doen, maar daar heb je bijna altijd veel storende factoren,
zoals andere planten die eromheen staan en de foto dan een stuk drukker
maken. Dit blaadje heb ik met behulp van een statief op de foto genomen
en ik kon zelf de ideale belichting creëren.
Om bij de 60mm macrolens van Olympus een beetje scherptediepte te krijgen het
diafragma op f 7.1 gezet. en als je foto's met behulp van een statief maakt heb
je ook een scherpere foto dan als ik foto's "uit de hand " zou
nemen. Het gaat bij macrofotografie vaak om details.
Het lijkt zo makkelijk, foto's
maken bij zonsopkomst. Maar als je het goed wilt doen is het moeilijker dan
menig mens denkt. Hier wilde ik het mooie licht van de vroege zon op de foto
krijgen, maar ook de voorgrond zichtbaar en scherp op de foto hebben. Vaak is
dat laatste het lastigste. Meeste foto's van mensen zie je een mooie
zonsopgang, maar waarbij de voorgrond zwart of onderbelicht is. Als je de goede
belichting voor de voorgrond zou kiezen, dan wordt de lucht weer
"uitgebeten " en te licht. Om met je toestel te zoeken naar de juiste
belichting van zowel de voorgrond als de achtergrond is best een lastig iets en
vergt ervaring. Gelukkig kun je bij digitale fotografie en een goed
fotobewerking-programma spelen met de belichting.
Tegenwoordig is het dus niet alleen noodzakelijk je fototoestel te doorgronden,
maar je ook te bekwamen in fotobewerking.
Soms vind je tijdens het wandelen
de rups van de "grote beer " in het gras of andere bossages. Wil je
hem mooi op de foto krijgen, dan moet je al ten eerste hem heel voorzichtig
benaderen, want bij een trilling laten ze zich al snel vallen en is het foto-moment
meteen verdwenen. De rups is geen kieskeurig eter, dus je kan ze op
verschillende planten aantreffen.
Als je hem eenmaal gezien hebt, vergeet je de naam niet meer, want het is een
zeer opvallende en redelijk grote rups. Ze zijn erg mooi behaard en van bovenaf
zwart en aan de buikzijde mooi roodbruin. Hij heeft mooie lange haren !
Maar pas op met deze rups... pak hem nooit op, want de brandhaartjes kunnen
aardig wat irritatie geven en mocht je daarna in je ogen wrijven, dan heb je
een levenslang geïrriteerde ogen. Niet voor niets eten de meeste vogels
geen rupsen van de "grote beer " !
Weer terug naar het licht in een
foto. Waarbij ik eerst foto's liet zien hoe mooi en zacht het licht kan
overkomen, zeker bij zonsopkomst, heb je ook hard licht.
In dit stuk dennenbos bleef de mist nog een beetje hangen aan de randen van een
dicht dennenbos. Op de open plek waar de zon op scheen zag je nog een laagje
nevel boven de grond hangen.
Ik wilde het liefst de voorgrond en achtergrond scherp op de foto, dus
gebruikte bij deze groothoeklens een diafragma van 11, waardoor merendeel
scherp op de foto kwam. De zon liet ik achter de den die links in het midden
staat, waardoor het een harde en contrastrijke foto werd waarbij je nog
een vleugje oranje zag door het spel tussen licht en nevel. Dus ook met hard
licht kan je mooie foto's maken.
Dieren op de foto zetten. Het lijkt
vaak zo makkelijk, maar dat is het dus niet. Deze foto heb ik genomen met een
semi macrolens van Canon en ik wilde de voorste rupsen scherp op de foto en de
anderen mochten van mij wazig zijn. Ik wilde juist een wazige achtergrond en
niet gelijk het halve bos op de foto hebben. Dus ik heb best een grote
lensopening gekozen, f 3.5
En ik heb best veel foto's moet maken waarbij ik het blaadje in mijn andere
hand had en het weg probeerde te houden van de andere takken van de struik. Je
mag ook weer niet teveel bewegen, want anders schikken de beestjes en laten ze
zich vallen. Het bleken geen rupsen te zijn, maar larven van een Lindebladwesp
te zijn :) En dat ze hun achtereind in de lucht staken bleek te komen
door mijn bewegingen. Het was een soort afweer reactie van ze. Zo leer je
doormiddel van fotografie best veel over de natuur.
Dit is mijn stoere Karel
! Hier geboren, en het is een Noorse Boskat. Heel erg mooi qua uiterlijk.
Maar niets voor niets ziet hij er zo stoer als een noorman uit ! Het
blijkt dat er vaak zwerversgenen is dit soort kat zetten. En dat was bij
Karel ook zo, ik werd overal vandaan gebeld als meneer weer eens een te groot
uitstapje had gemaakt. Op een gegeven moment lag hij vaak te slapen bij een
stel oudere mensen, buiten onder een zeil wat de tuinmeubelen afdekte. Ze
vonden hem zo mooi dat ze hem overgenomen hebben. Na 3 jaar kwam deze mensen
weer aan de deur bij mij, of ik Karel terug wilde. Gezien het feit dat ik ziek
was en met de levenseinde kliniek bezig was heb ik geweigerd, dus is hij naar
andere mensen gegaan denk ik.
Maar ook dit is weer een foto, waar alleen het gezicht van Karel scherp is en
aan de zijkanten zie je dat de vacht al onscherp wordt. De achtergrond is
onscherp, maar niet mooi onscherp, dat komt vaak door het merk lens en deze
keer had ik ook een soort van telelens gebruikt, wat niet echt een mooie zachte
en wazige achtergrond geeft. Dieren fotografie vind ik één van de lastigste
soorten fotografie, het dier wil vaak nooit doen wat de fotograaf wilt.
Ik had al jaren een vlinderstruik om vinders aan te trekken. Maar toen ik een keer Oost-Indische kers gezaaid had werd het hier Koolwitjes wonderland ! Het blijkt dus dat de Oost-Indische kers een waardplant is voor koolwitjes ( bij gebrek aan kolen ). Ook hier zie je weer dat je niet altijd alles maar scherp moet hebben op de foto, maar dat juist de onscherpte een foto veel mooier en sprekender kan maken ! De koolwitjes hadden veel eitjes onder aan de bladeren gelegd van de oostindische- kers. Al snel waren er best veel rupsen die mijn Oost-Indische- kers te lijf gingen. Het bleek goed te smaken, want ze groeiden als kool ! De foto wordt nog eens extra mooi omdat rood en groen elkaars complementaire kleuren zijn, waardoor het rood van de bloem er uit springt.
Ik heb geen idee waarom, maar Eekhoorntjesbrood is een paddenstoelen soort welke ik bijna zelden tegenkom. En zeker niet zulke mooie als deze op de foto ! Deze foto is met een hele oude compactcamera genomen die ik indertijd had voor in mijn zak continu bij mij te hebben, zodat je onverwachte situaties altijd op de foto kan hebben. En compactcamera's hoeven helemaal niet zo slecht te zijn. Je kan niet verwachten dat het een kwaliteit geeft zoals van spiegelreflex- en of systeemcamera's. Maar als je je best doet kun je hier ook zelfs foto's mee maken waarmee het onderwerp scherp is en een mooie onscherpe achtergrond. En zeg nou zelf.... je zou er toch zomaar in happen, deze mooie " eekhoorntjesbrood-bollen" :)
Soms, om wat voor reden ook, maak je een foto die eigenlijk niet goed scherp is, of waarbij de ISO een ( lichtgevoeligheid ) te hoge waarde heeft waardoor de foto meer ruis heeft
Bij een middelmatig onderwerp op de foto zou ik de foto dan ook gelijk wissen. Maar soms maak je een foto die qua onderwerp / compositie mooi is, en de foto technisch niet echt gelukt is
Dit is aan de hand met de foto van dit groepje paddenstoelen. In het bos is het vaak een donkerder. En het lijkt wel alsof op de donkerste plekken vaak de mooiste paddenstoelen groeien.
Deze foto heeft een ISO van 640, dat is al redelijk hoog. Zeker als je een foto nog een keer wilt bewerken. Met hogere ISO waardes krijg je al snel ruis op je foto als je hem na wilt bewerken. Als ISO boven de 1500 komt zie je vaak ook een bepaalde onscherpte optreden. Het is dus zaak je ISO zo laag mogelijk te houden en als het te donker wordt, dan een statief te gebruiken. Zo een statief vind ik vaak onhandig om mee te sleuren, dus ik laat hem te vaak thuis. Maar het onderwerp en de achtergrond kleuren van deze foto zijn zo mooi, dat ik hem niet weggooi en er toch nog wat van probeer te maken via fotobewerking.
Meestal willen mensen een foto zien waarbij alles scherp is. Bij gewone "plaatjes " is dat niet zo lastig. Maar bij macrofotografie vaak wel. Een macrolens heeft van zichzelf niet een grote scherptediepte. Dus om veel scherp te krijgen moet je dus je diafragma knijpen ( hoge f waarde, bijv., f22 ), maar dat gaat niet zonder kwaliteit verlies. Je krijgt vaak juist onscherpte bij zo een hoge diafragma waarde ( diffractie ) en andere lensafwijkingen. Gelukkig zijn niet alle paddenstoelen en schimmels zo gebouwd zodat je een hoog diafragma getal nodig hebt.
In dit voorbeeld zie je de blauwe korstzwam. Best een zeldzame zwam in Nederland en zo mooi blauw !! Meeste korstzwammen zijn niet zo mooi van kleur.
Om bij de paddenstoelen en schimmels te blijven laat ik nu zien hoe klein zwammen kunnen zijn. Een aantal jaren geleden ontdekte in "slijmzwammen ". Een heel aparte familie van zwammen, ze behoren eigenlijk niet tot de paddenstoelen en schimmels. Slijmzwammen kregen hun schimmelachtige naam omwille van hun uiterlijke gelijkenissen met zwammen. Maar wanneer je hun DNA erop naslaat, blijken ze zelfs geen gemeenschappelijke voorouder te hebben met die naamgenoten. Ze zijn ook heel klein en daarom weten meeste mensen niet dat ze bestaan. Vaak zie je ze onderaan stukken boomstammen die in natte grond liggen. Want slijmzwammen houden wel van nat en donker. Omdat ze heel klein zijn en vaak met velen ( sporen ) heb je dus een macrolens nodig om ze vast te leggen. Om ze mooi vast te leggen en scherp heeft men een techniek ontwikkeld die focusstacking heet. Een heleboel foto's achter elkaar waarbij elke foto een ander scherpstelpunt heeft en later met speciale software plak je naar wens ( hoe scherp je de foto wilt ) aan elkaar. Bij deze foto van het "Donkerbruin kelkpluisje " heb ik ervoor gekozen alleen de voorgrond scherp te laten zijn. Op de macrolens had ik zelfs nog een macro-voorzetlens geplaatst voor nog meer vergroting. De bolletjes zijn zo groot als een knopspeld.
Ik heb altijd al fascinatie gehad voor het kleine. ( behalve vlooien ). Kreeg als kind een simpele microscoop en zag microscopisch kleine dieren zoals "pantoffeldiertjes / klokdiertjes " en kiezelwieren. Mensen beseffen zich niet dat hele ecosystemen bestaan omdat er zoveel klein leven is. Zoals "krill " , waarvan vele walvissen leven. Het schimmelrijk heb ik ook altijd mooi gevonden en dat begon met paddenstoelen. Naarmate ik ouder werd en genoeg paddenstoelen gefotografeerd had kwam er een nieuwe uitdaging. Het kleinste van het kleinste fotograferen in het schimmelrijk. Ik verwonder mij tegenwoordig om de vele slijmzwammen waarvan ik eerder het bestaan niet wist. Op jacht naar het kleine, kom je soms ook hele kleine paddenstoelen tegen.
Deze "mycena " soort op de foto is maar een paar mm groot en ziet er hetzelfde uit als zijn grotere soortgenoten. Hier heb je echt wel een statief nodig in zo een donker gebied. Wil je evengoed alles scherp hebben en geen hoge iso gebruiken, dan heeft dat als gevolg dat de snelheid waarmee de foto genomen wordt, ( 1/3e seconde ) zo langzaam is, dat je dat beter niet meer uit "de hand " kan doen.
Hollandser kan het niet ! Tulpenvelden, elk jaar ga ik bij mijn zus Nelly langs om bij haar in de omgeving tulpen op de foto te zetten. Meeste mensen maken foto's waarbij het hele tulpenveld scherp is. Zelf deed ik data in het begin ook. Maar wat je dan aan doen bent is het beeld archiveren, een " plaatje " aan schieten. Ik heb er een hekel aan als mensen tegen mij zeggen : "je hebt een mooie plaat gemaakt ! " . Platen maken de meeste mensen die beelden vastleggen, zonder dat ze erbij nadenken hoe men iets mooier en spannender op de foto kan krijgen. Ik maak foto's ! Geen plaatjes. Plaatjes vind je in de krant genoeg. Het is best moeilijk om een foto gevoel en of sfeer mee te geven. Het lukt mij ook vaker niet dan wel een echt mooie foto te maken waar ikzelf tevreden over ben. Deze foto laat de mooie rode tulp zien en hij " spat " er uit doordat de rest onscherp is. En ik heb gezocht naar repeterende patronen op de achtergrond. Daarom spreekt deze foto meer dan een plaatje ! :)
Buitenaards ? Ik denk als de meeste mensen deze foto zien dat ze niet weten waarnaar ze kijken. Dit is een foto van de onderkant van een stuk boomstam waar een schimmel op groeit.
Schimmels hebben het vermogen om het teveel aan water wat ze opgenomen hebben uit te scheiden als druppels vocht. Guttatie noemen ze dat. Het lijken net dauwdruppels, maar dat zijn het niet. Planten kunnen dit kunstje ook, het uitzweten aan teveel aan vocht. Vaak zie je dit in de vroege ochtend als het koud is, want een koud "lichaam " kan minder vocht bevatten dan wanneer het warmer is overdag. De druppels bevatten mineralen die de schimmel en plant opgenomen hebben. Als je zo een druppel zou proeven zal het een bepaalde smaak geven. Dit is een voorbeeld van een gestackte foto door middel van focusstacking. Het is een serie van 50 foto's waarbij elke foto een andere scherpstelling heeft en als de foto's op elkaar gestapeld worden ( door software ) ontstaat er 1 foto die van boven tot onder scherp is. Bij deze foto komt dat mooi over, en is dus het tegengestelde effect dan de foto op de linker pagina.
.CROP.jpg)
Licht is het belangrijkste voor de foto, zonder licht geen foto! Het licht sfeervol vastleggen in de polder is weer heel anders dan dat je dat doet in een bos.
In het bos zie je soms door de bomen het licht niet meer. ( letterlijk en figuurlijk ). Het bos kent veel meer drukte die als afleiding fungeren waardoor mooi licht verloren kan gaan voor de kijker. Ook in het bos heb je hard licht. Maar anders dan in grote lege ruimtes zoals op het strand of bij weilanden, waarbij hard licht storend is, kan het in het bos juist een voordeel zijn.
Het zijn in lege gebieden juist de grote vlakken met fel zonlicht die de sfeer verpesten op een foto. In het bos kun je zelf al zoekende bepalen of de patronen waar het licht de bodem raakt mooi is, of juist te druk. Ook niet makkelijk hoor, want in het bos moet je nog meer zoeken naar compositie. Niet alle bomen zijn mooi op de foto. Het is vaak een combinatie van onderlaag en bomen die het doen en natuurlijk de verdeling van het licht.
Je kan ook composities met kleur maken. Bollenvelden zijn een gewild object daarvoor in de lente. Herfst is ook een periode waarmee je meer met kleuren in de weer kan zijn, zeker als het complementaire kleuren zijn. Op deze foto, genomen in oktober, maken de kleuren de foto interessant. Vooral de rode kleuren van de bladeren vallen op, maar ook de grijsblauwe dode stammen van de bomen. De grillige vormen van de boomtakken vallen mooi op. Ik hoefde niet eens zo een groot diafragma getal aan te houden voor scherpte. f5.6 geeft al veel scherpte bij een groothoeklens van 10 mm, tegenovergesteld aan een macrolens dus, waarbij je heel erg moet knijpen om meer scherpte te krijgen ( f 22 ). Foto is genomen in een mooi stukje natuur van Nederland, het Hulshorsterzand. Een zandverstuiving met in de nabijheid mooie bossen.
Bloemen en planten zijn voor veel mensen een gewild object om te fotograferen. Als je dan later je foto's terugkijkt lijkt het vaak wel alsof je in een boek over bloemen en planten zit te bladeren. Vaak zijn de foto's in dat soort boeken van hetzelfde kaliber. Het vastleggen van een afbeelding. Dit zou ik wel plaatjes willen noemen, omdat behalve het vastleggen van de bloem er niets spannends te zien is aan de foto. En vergis u niet ! Ik heb dit zelf vroeger ook gedaan in het begin. Zo begint elke fotograaf en in de loop der jaren ontwikkel je een eigen stijl en probeer je het schieten van "plaatjes" te vermijden. Bij deze foto van de blauwe druifjes in het voorjaar heb ik op het uiteinde van mijn macrolens een plastic zakje met een gaatje in het midden gemonteerd met een elastiekje. Vroeger deden ze dat met vaseline, maar dat geeft zo een smeer bende ! Maar het geeft een heel soft effect wat ik zelf wel mooi vind. Het lijkt makkelijk, maar dat is het niet. Ik moet best wel een aantal foto's nemen om een mooie te kunnen selecteren. Vaak zit het gaatje van het zakje niet op de juiste plek etc.
Het voorjaar is natuurlijk het seizoen bij uitstek om foto's te maken van ontluikende bloemen van bolgewassen, zoals blauwe druifjes, bos-anemonen, tulpen, lelietjes van dalen en wilde hyacinten. In België heb je Hallerbos waar je hele blauwe tapijten van de wilde hyacinten kan zien ! Echt heel mooi om op de foto te zetten. Elke voorjaar trekt dat bos echt heel veel fotografen en natuurliefhebbers. In Nederland hebben we Wildrijk, een klein rechthoekig stukje bos ( een vroegere buitenplaats heeft daar gestaan ) waar je veel wilde hyacinten kan zien.
Niet zoveel als in Belgie, maar het scheelt uren rijden :) Hier ook weer dezelfde techniek gebruikt ( het plastic zakje ) om een mooie onscherpte te creëren. Maar ook een groet lensopening gebruikt, f2.8 om de onscherpte te benadrukken.
Hoe zet je een paardenbloem spannend op de foto ? Misschien als er een veld vol van staat ... Maar het kan ook lonen om een detailfoto te maken van heel dichtbij.
Hier heb ik de techniek focusstacking ook toegepast en dit is een foto van 15 op elkaar gestapelde foto's met elk weer een ander scherpstel-punt. Want met een macrolens kun je door 1 foto te maken met een hoog diafragma ( f22 ) zelfs niet deze scherptediepte bereiken. Meeste mensen hebben de paardenbloem nooit van zo dichtbij gezien. En zeg nou zelf... het ziet er best bijzonder uit toch ?!
.jpg)
Je kan niet alles van tevoren voorspellen. Maar soms moet je gewoon geluk hebben. Ik wist wel dat er mist kwam, maar niet dat deze mist zo vol waterdamp zat zodat alles onder de condens-druppels kwam. Het is zo mooi als alles onder een laag met hele kleine druppeltjes zit. Een grashalm wordt een kunststukje ! ( Swarovski ) . En dan nog is het moeilijk om alles goed scherp te krijgen. Zeker als je geen statief bij je hebt. Bloemen en planten zijn zo een gewild object bij veel mensen die fotograferen. Ze lopen niet weg zoals veel dieren wel doen.
Ik kan er geen genoeg van krijgen als ik zo een dikke hommel in de lente luidruchtig zie rond zoemen en overal zijn nectar en stuifmeel vandaan haalt.
De hommels die je in het voorjaar ziet zijn koningen. Zij overwinteren en als de temperaturen hoger worden in de lente gaan ze als eerste op zoek naar een geschikte nestplaats.
Op deze foto zie je een aardhommel. Deze heeft een nest in de grond. Zo heb je ook steenhommels, die zijn zwart en hebben een roodbruin uiteinde. Die zoeken weer nesten tussen stenen, zoals in huizen van gemetselde stenen etc. Het lijkt zo makkelijk een hommel op de foto te krijgen. Maar vaak heb je onscherpe foto's, puur vanwege het vliegen. Ze zitten nooit echt ergens lang en rustig genoeg om ze scherp op de foto te krijgen. En dan moet je ze als het kan ook nog mooi en "spannend " op de foto zien te krijgen. Dat vraagt vaak een snellere sluitertijd ( boven de 1/200 e seconde ) en dan moet je ook nog snel scherp zien te stellen. Maar er komt ook een hoop oefening bij kijken en soms een beetje geluk zoals bij deze foto. De kop van de hommel die hij in de bloem van de dovenetel steekt, waardoor het net lijkt alsof zij een hoed op heeft.
In de zomer van 2022 ben ik bezig geweest een poosje sprinkhanen op de foto te zetten ( tenminste, dat onder de knie krijgen ) . Niets is zo lastig deze jongens goed op de foto te kunnen krijgen. Hun zicht is bijzonder goed en bij gevaar laten ze zich vaak vallen in het gras waardoor een kans op een geslaagde foto al helemaal weg is.
Ook hierbij een redelijk snelle sluitertijd ( 1/180e seconde ) bij een diafragma van f8 om het beestje scherp op de foto te krijgen. Uitdaging alom ! Ook bij de sprinkhanen heb je slimme en minder slimme rakkers erbij zitten. Dit exemplaar ging zich verschuilen door echter de grasstengel te gaan zitten. Als ik wat draaide met mijn camera, draaide hij zo mee, dat ik hem weer niet zou zien :) Alleen wist hij niet dat de stengel een beetje de dun was, waardoor ik hem evengoed kon zien.
Fotografie heeft mij veel doen leren over de natuur. Dingen die ik voorheen niet wist dat ze bestonden zie je zie je door je macro lens de wonderen van de natuur. Zoiets "simpels" als gras zie door macrofotografie ineens heel anders. De mens houd van bloemen. Elke plant bloeit volgens mij, zo ook gras. Hier zie je bovenin de bloem de stamper ( de witte draadjes ) en aan draadjes hangen de helmlokjes ( stuifmeel pakketjes ). Gewoon gras, nooit geweten dat hun bloei ook zo mooi kan zijn. Pas als je er met een macrolens bij in de buurt komt zie je schoonheid pas. ( tenminste , ik wel ). Als je gras wilt fotograferen heb je wel redelijk windstil weer nodig, want anders is het geen doen.
Hier een sluitersnelheid 1/220e seconde gebruikt en om een beetje scherptediepte te krijgen een diafragma van f6,4 zo probeer je gras een beetje mooi op de foto te krijgen zonder teveel last te krijgen van beweging door de wind.
Een pareltje in het midden van het land, het Leuvenumse Bos. Vlakbij het Hulshorsterzand. Ik ben hier ooit naar toe gegaan omdat hoer de langste natuurlijke beek van Nederland stroomt, de Hierdense beek. Een deel stroomt door een beukenbos, wat in de herfst hele mooie foto's oplevert. Toen ik het volgende jaar ging, lag de beek droog. De 2 jaren daarna ook, puur door de klimaat verandering !! Een beukenbos is een donker bos. Om een beetje mooi belichtte foto te krijgen had ik een vrij hoge ISO nodig helaas. ( iso 5000 ) Je foto's worden dan niet superscherp. Dus bij het nabewerken van de foto het " Orthon " effect gebruikt om een mooie sfeer te creëren van het mooie licht wat in de bossen te zien was.
Het geeft al met al een zachte foto met mysterieus licht. Zelf vind ik dat wel mooi, maar er zullen veel mensen die dit niet mooi vinden.
Sinds de laatste jaren ben ik mij meer gaan interesseren voor bomen. Dat kwam mede door het boek van een duitse houtvester, "het geheime leven der bomen ". In het Leersumse veld staat een groepje beuken in het veld. Het lijkt op een overblijfsel van een laan. Het lijkt zo makkelijk, deze reuzen vastleggen, ook omdat ze niet weglopen. Met bomen heb je vaak weer last met hun grootte en hoe dat mooi op één foto vast te leggen. Dat is dus niet makkelijk om de boom echt mooi vast te leggen. Beuken doen wel vaak hun "best " om er mooi op te staan voor de foto. Is het in de lente met hun frisgroene blaadjes, dan is het wel in de herfst met hun roodbruine bladeren. Helaas hebben de beuken in Nederland het moeilijk door de klimaat verandering. In de zomers is het te vaak en te lang heet en droog. Je ziet ze helaas steeds meer afsterven. Bomen maken vaak een landschap-foto mooi !
Zonsopkomst in de polder. Het is herfst, de ganzen worden onrustig. De koeien worden naar stal gehaald vóór de winter; schapen blijven staan, tot zelfs ver in de winter ( zij zijn goed geïsoleerd ). Oude boerderijen hebben vaak mooie en oude bomen om hun huis staan. Vaak zie je Kastanjebomen, maar ook dat worden er steeds minder vanwege de bloederziekte.
Gelukkig worden er wel andere bomen voor in de plaats gezet waardoor de oer-Hollandse uitstraling blijft om de boerderij. Ook hun vertoning qua vorm, ander soortige bladeren maken ze voor mij welkome objecten in een landschap.
Niets is zo lastig op de foto te krijgen als libellen. Met hun grote facetogen welke bijna 360 'graden zicht geven, zien ze jou al van verre aankomen. Beste kun je een telelens gebruiken om ze van wat meer afstand op de foto te kunnen krijgen. Als ik lees dat ik deze foto met een 60 mm macro lens van Olympus gemaakt heb.... is dat best knap. Het is dus zaak je heel voorzichtig en traag naar de libel beweegt met de lens al in aanslag. Want als je de instelling van je lens nog moet doen vlak voor het moment dat je de foto wilt nemen, dan zorgen de bewegingen die je doet zo dichtbij voor een schrik reactie. Niets is lastiger dan insecten fotograferen.
Soms denk je dat je gek wordt. Dat had ik een aantal jaren terug in mijn tuin. Het was volop zomer en ik zag af en toe een blaadje door mijn tuin heen vliegen !
Ik heb wel in natuurfilm gezien dat je mieren ziet die met een stuk blad lopen ( in colonne ) naar hun nest toe. Bladsnijdermieren.
Toen ik zo een vliegend blaadje goed volgde zag ik dat het een soort bij was die een stuk blad ergens van geknipt had en hem op een plekje bij een gat in het hout, mee naar binnen nam.
Het bleek de "grote bladsnijder "te zijn. De stukken blad dienen als binnenbekleding van hun cellen in hun nest die ze maken. Het is de grootste bijensoort in Nederland. Het is de enigste foto die redelijk gelukt is. Soms is fotografie ook een kwestie van geluk hebben.
Een onderwerp wat veel mensen fotograferen zijn vlinders ! En dat is ook logisch, gezien de vele mooie kleuren die dagvlinders vaak hebben. Het lijkt zo makkelijk, vlinderfotografie, maar dat is het niet ! Het is een onderwerp wat niet echt stil zit en zit te wachten op fotografen. De meeste zijn schuw en hebben bijna elke beweging door, waarvan ze schrikken en wegvliegen.
Het beste is een telelens met macro-mogelijkheid of een 180mm macrolens ( zijn erg duur ) want dan kun je van een veilige afstand ( voor de vlinder ) een foto maken.
Met een macrolens van 180 mm is ook bijna niet mogelijk om uit de hand foto's te maken.
Een Groene Stinkwants. Toen ik met mijn kinderen in België op vakantie was, zat er eentje op tafel. Ik dacht, ik pak hem even op en laat hem buiten weer vrij.
Dat had ik beter niet kunnen doen, want toen snapte ik zijn naam. ( stink wants ). Als hij zich bedreigd voelt, dan spuit hij met één of ander chemisch stinkend goedje. Dat deed hij toen ook toen ik hem oppakte en ik kan vertellen dat het geen fijn geurtje is ! En ook dat je het stink-goedje niet makkelijk afgewassen krijgt van je handen. Bah ! De foto is met een macrolens gemaakt en wil je alles van het beestje op de foto hebben, dan heb je een hoog diafragma nodig (f 11 ) om het insect goed scherp te krijgen !
Deze komt uit de categorie plaatjes schieten. Hier is niks te doen met heel veel mysterieus licht of andere kunststukjes. Aangezien het schip als een magneet werkte op dagjesmensen en ramptoerisme, moest ik snel zijn. Van tevoren goed uitgezocht waar je kon parkeren etc. En niet teveel uitrusting mee wat je toch niet gebruikt. Een telelens heeft weinig zin hier, want het schip is al zo groot, dat je eerder denkt aan een groothoeklens. Het schip liep vast na motorstoring nabij Wijk aan zee. Ik had nog een oude Canon 40D tot mijn beschikking met een zoomlens 35-75mm schat ik zo in. Qua compositie is de foto goed gelukt en de fotograaf op de voorgrond laat je zien hoe groot het schip is !
Ik ben geboren in Zaandam en ben later verhuisd naar Purmerend vanwege opleiding en werk. Ik heb meegemaakt dat de laatste molens in het Westzijderveld werden afgebroken of werden ter plaatste opgeknapt. Molens zijn het erfgoed van de Zaanstreek. Langs de rivier de Zaan stonden heel veel molens vroeger. Ze hebben ook veel molens afgebroken en weer opgebouwd op een plek langs de Zaan en dat stuk heet nu " de Zaanse Schans " , een openlucht museum. De molens kun je bezichtigen voor een paar euro en je krijgt een uitleg hoe alles werkt bij een molen. Zo zijn er verschillende soorten molens, een verf molen ( maakt pigmenten voor verf ), een houtmolen ( die hout zaagt ) etc.
Het mooiste om vast te leggen blijf ik het licht in de vroege ochtend vinden. Gelukkig vinden de meeste mensen vroeg opstaan lastig, zeker als er kinderen in het spel zijn. Dus vroeg in de ochtend is het vaak nog heerlijk rustig en een grotere kans dat je dieren tegenkomt. ( meer dan in de avond ). Bij landschap fotografie wil je het liefst alles scherp hebben, dus ik hier een hoge f waarde van het diafragma gekozen ( f11 ). Soms, om het licht wat meer te accentueren zet ik de belichtingscompensatie wat lager ( wat donkerder dus ) zodat het licht meer opvalt.
Wat ik hier mooi vind zijn de zonnestralen die door de dennenbomen komen en een afwisselend patroon geven op de voorgrond, van licht en donker.
Even wat anders. Ik moet opschieten met het boek. Ik heb afgleden weekend een forse niersteen koliek gehad waarvoor ik een halve nacht in het ziekenhuis was. De uroloog belde mij 2 dagen geleden en het is een niersteen van 6 mm, en de opening in de urineleider is maar 4mm , dus de steen loopt vast. Nu maar hopen dat hij met hulp van medicijnen er door gaat.... en als dat niet lukt, dan krijg ik een sepsis en ga ik dood. Ik ben nu bijna op de helft van het boek.
Ik ben wel 10 keer in het Leersumse veld geweest, een erg mooi gebied met zonnedauw en mooie korstmossen. En DE plek als je libellen wilt zien uitsluipen. Ik ben heel vaak langs deze boom gelopen en de boom had kale takken naar beneden hangen alsof hij een rok aan had. 10 jaar later hebben ze met het onderhoud ( dat denk ik tenminste ). Zonde ! Ik vond het zo een mooi plekje. Het was daar wat donker door de vele bomen, maar de "levensboom " ( zo had ik hem genoemd ) keek uit over een fris groene stuk gras op de achtergrond. IK denk dat het een Eik is.
Hoewel de plek waar ze staat best wel nat is ( de rand van het meer ) en dat is waar eiken niet van houden volgens mij.
De laatste jaren waren erg droge jaren. Er zijn 2 redelijk grote plassen ( meertjes ) in het gebied. Aan het einde van de 1e plas was een rode rand zichtbaar. Bij nader inzien waren het allemaal zonnedauwplantjes ! Nog nooit zoveel bij elkaar gezien ! Eén van de weinige vleesetende plantjes die in Nederland voor komt. Er komen een klein aantal plantensoorten voor dat vanwege de zeer mineraalarme bodem waarop ze staan voor een aanvulling op het dieet is aangewezen op het vangen en verteren van kleine insecten. Kleine zonnedauw, Drosera intermedia, hoort tot deze vleesetende plantensoorten. Ze groeit in zeer specifieke milieus die vaak in de zomer droog, maar in de winter onder water staan. De kleine planten vallen op door hun roodgekleurde spatelvormige bladeren die in rozetten staan en haren met druppels hebben. In deze druppels zitten de enzymen die de gevangen prooi verteren.
De parels van de koningin..... ze is ze waarschijnlijk verloren ? Het lijkt zo makkelijk om de parels op de foto te zetten, maar dat is het dus best wel. op één of andere manier komen ze nooit zo over als je ze zelf ziet in de natuur. Bij het bewerken van de foto kun je aardig wat spelen met contrasten, waardoor de witte druppels beter naar voren komen.
Elk druppeltje straalt licht uit en geeft daarbij een effect alsof het onscherp is. Dat krijg je wel weg met het verscherpen van de foto, maar dan komt ook ruis in de foto om de hoek kijken.
Kortom... het lijkt zo makkelijk, maar dat is het niet.
Het gouden uur noemen ze dit, de tijd rond zonsopkomst en de zonsondergang. En het heeft ( of geeft ) een extra effect als er mist is, welke door de bomen straalt.
Deze foto is genomen bij het purmerbos. Dus je hoeft niet ver te gaan om iets mooi's op de foto vast te leggen.
Het is een foto al redelijk laat genomen, de late herfst. Je kunt het zien aan de bomen waar bijna geen blaadje meer vastzit. En de late herfst is een goede tijd voor mist-kansen.
Als het herfst is geworden, dan ga ik altijd naar het Purmerbos. Een lelijk bos, want het is merendeel snelgroeiend hout om productiehout te leveren. Men heeft hier ook voor gekozen om zo snel mogelijk een bos te hebben, tussen al de nieuwbouw in de regio. het bos is geplant op allemaal kleigrond ( wat vroeger weiland was ). Dus het groeit idd snel en goed.
Binnen no time staan er grote populieren. Het bos lijkt op het bos wat in Flevoland geplant is en als je kijkt naar de bodemgesteldheid, dan komt dat overeen. Zware kleigrond welke niet zo snel uitdroogt. In de herfst kun je door de vochtige omgeving ook vele paddenstoelen tegen. Ook dit tafereel kwam ik tegen. Een paddenstoel die overvallen wordt door een knopschimmel en aangezien hij tegen een andere hoed groeit, besmet hij deze paddenstoel ook. Heel apart.
Een Olijfschijfzwam ! Die is best redelijk zeldzaam in Nederland. Hij leeft op vooral natte, rottende stammen en stronken van loofbomen, veelal wilg (Salix) en populier (Populus).
Zoals ik al vertelde.... het Purmerbos bestaat veelal uit snelgroeiende bomen en de populier lijkt wel onkruid hier :)
Ik heb deze zwam 2 keer tegengekomen en alle twee de keren in het Purmerbos. Ik heb meerdere foto's gezien op internet, maar niet zo mooi gaaf en groen als ik zelf op de foto heb.
Soms staat er een ongenode gast op de foto... ik denk dat een langpootmug aan de achterkant hangt.
Een Olijfschijfzwam ! Die is best redelijk zeldzaam in Nederland. Hij leeft op vooral natte, rottende stammen en stronken van loofbomen, veelal wilg (Salix) en populier (Populus).
Zoals ik al vertelde.... het Purmerbos bestaat veelal uit snelgroeiende bomen en de populier lijkt wel onkruid hier :)
Ik heb deze zwam 2 keer tegengekomen en alle twee de keren in het Purmerbos. Ik heb meerdere foto's gezien op internet, maar niet zo mooi gaaf en groen als ik zelf op de foto heb.
Soms staat er een ongenode gast op de foto... ik denk dat een langpootmug aan de achterkant hangt.
Ik vind herfst één van de mooiste jaargetijden. Dieren maken zich op om de winter te kunnen overleven door veel voedsel te eten en of te verzamelen. De enige in mijn buurt die dit gedrag ten toon spreid is de vlaamse gaai. Maar ook de bomen trekken hun belangrijke stoffen terug uit hun bladeren, waardoor er bij bomen kleuren in hun bladeren ten toon gespreid worden.
Net zoals de bomen op de foto :) Chlorofyl wordt teruggenomen en daardoor blijven andere stoffen ( zuren en basen ) in de bladeren over wat de bladeren weer rood en geel kleuren.
Deze mooie fopzwam wilde ik zacht op de foto hebben. Dat wil zeggen, zacht op de foto. Hiervoor de macrolens gebruikt met een diafragma van f2.8 Dat was ook noodzakelijk omdat het erg donker was in het bos. Want de sluitertijd lag niet eens boven 1/30e seconde. `De Fopzwammen zijn oranjebruine, gladde tot enigszins vezelige, gebolde tot uitgespreide hoed (1 - 5 cm), in het centrum soms met deukje (genaveld) en later zeemkleurig naar de rand toe. Plaatjes vrij dik, breed aangehecht, crème- tot vleeskleurig, vrij ver uiteen. Sporen wit.
Steel vrij dun, roodbruin, met vezels overlangs, verdraaid (torderend). Vlees vleeskleurig, ruikt zwak kruidig, smaakt mild. ( je kan ze dus eten ).
Een gevlekte Smalboktor, je ziet ze steeds vaker in het Purmerbos. De kever meet 11 tot 20 mm en komt van begin juni tot begin september voor op bloemen (Braam, distelsoorten, Gewoon Duizendblad, Peen, Berenklauw-soorten) en dit vooral op vochtige terreinen. Nou, dat klopt wel, dat ze te vinden zijn op distels. Ik zag ze alleen maar op distels zitten in het Purmerbos.
Typisch voor de boktorren familie zijn de lange voelsprieten. Om hem scherp er op te krijgen een diafragma van f7.1 en een redelijk snelle sluitertijd van 1/120 'seconde.
Ìn het Zwanenwater kwamen we zomaar dit goudhaanvrouwtje tegen ! Ik heb ze wel eens in mijn tuin gezien, helaas had de kat hem te pakken gehad. Maar wat een bijzonder mooi gekleurd vogeltje is dit zeg ! Ze komen in grote aantallen in Nederland voor, maar we zien ze bijna niet want ze zitten met zijn allen vaak in de toppen van naaldbomen.
Het is ook het kleinste vogeltje van europa ! en weegt slechts 5 gram Ik had toevallig een telelens mee. Maar het was evengoed moeilijk haar op de foto te krijgen want het is een vogeltje wat erg zenuwachtig is en springt van tak tot tak.
Het beeld van Durgerdam. Durgerdam is een dijkdorp in Landelijk Noord, het landelijke deel van het Amsterdamse stadsdeel Noord. Het dorp heeft de status van beschermd dorpsgezicht.
De typische houten geveltjes aan een groene dijk. Het dorp heeft ook gefigureerd in vele films en als je er loopt dan waan je je ook in de tijd terug. Dit dorp is in de vijftiende eeuw ontstaan in een bocht van de Waterlandse Zeedijk. Deze dijk werd gebouwd na de Sint Elizabethsvloed van 1421, toen grote delen van Noord-Holland onder water kwamen te staan, dit is de Noorder IJ en zeedijk. Aan deze dijk ben ik geboren, want de westzanerdijk in Zaandam was een onderdeel van deze lange dijk.
De vroege ochtend in de Eilandspolder. Ik zou wel op dit bruggetje willen wonen ! Elke ochtend een nieuw kunstwerk aan de hemel. Er zijn soms luchten aan de hemel waarbij je denkt, hoe wordt dit gemaakt !? Waar komen deze kleuren vandaan ? Alsof ze van een ander werelddeel komen. Ik kijk al best een tijdje naar de hemels tijdens de zonsopkomst in de eilandspolder. Maar deze kleuren combinatie heb ik nog nooit gezien. Het is vaak net voordat de zon echt opkomt dat de mooiste kleuren te zien zijn. Dat duurt altijd maar heel even, hooguit 5 minuten. Dan moet je er wel al staan, als je de foto wilt nemen.
We blijven nog even in de polder Zuidschermer nabij de Rijp. Op weg naar de eilandspolder kom je soms de mooiste zonsopgangen tegen. Het is niet altijd de mist, maar net zo vaak zijn het de wolken die er een mooi "plaatje" van maken ! En je hoeft niet altijd een peperdure camera te bezitten om mooie foto's te maken, want deze is gefotografeerd met een iphone 7 !
Maar het liefst maak ik ze wel met een echte fotopcamera, omdat je dan ook meer kan met de foto. Maar zo is hij ook mooi genoeg !
Ik heb ook een poosje geëxperimenteerd met lange sluitertijden. Dit is een foto in Marken gemaakt bij een buurt die aan het Markermeer ligt. In de winter bevriest dit een stuk sneller dan vroeger, toen het nog de Zuiderzee was. Het Markermeer is brak water geworden, wat dus minder zout bevat en daardoor sneller bevriest. In een goede winter is er best wat ijs in het Markermeer en als het weer dooit, dan breekt dat ijs op in stukken en deze worden door de wind soms naar de kust van Marken geblazen. Kruiend ijs heet dat en het kan zo erg zijn dat het zelfs over de dijk heen komt en huizen beschadigd. Daarom hebben ze bij deze buurt stalen constructies gemaakt die de grote stukken kleiner maken en ze ook het ijs tegenhouden welke direct de huizen er achter kunnen beschadigen. Een beetje wind laat vaak al een aardige golfslag zien als er geen ijs ligt en dat is niet altijd mooi op de foto. Je kan water met golven weer glad krijgen door een langere tijdopname van te maken. Vaak worden wolken ook beïnvloed, zoals hier op de foto te zien is. Het wordt "letterlijk " uitgesmeerd.
Ik heb ook een poosje geëxperimenteerd met lange sluitertijden. Dit is een foto in Marken gemaakt bij een buurt die aan het Markermeer ligt. In de winter bevriest dit een stuk sneller dan vroeger, toen het nog de Zuiderzee was. Het Markermeer is brak water geworden, wat dus minder zout bevat en daardoor sneller bevriest. In een goede winter is er best wat ijs in het Markermeer en als het weer dooit, dan breekt dat ijs op in stukken en deze worden door de wind soms naar de kust van Marken geblazen. Kruiend ijs heet dat en het kan zo erg zijn dat het zelfs over de dijk heen komt en huizen beschadigd. Daarom hebben ze bij deze buurt stalen constructies gemaakt die de grote stukken kleiner maken en ze ook het ijs tegenhouden welke direct de huizen er achter kunnen beschadigen. Een beetje wind laat vaak al een aardige golfslag zien als er geen ijs ligt en dat is niet altijd mooi op de foto. Je kan water met golven weer glad krijgen door een langere tijdopname van te maken. Vaak worden wolken ook beïnvloed, zoals hier op de foto te zien is. Het wordt "letterlijk " uitgesmeerd.
In het Leersumse veld staat een verloren gegane beukenlaan in een redelijk open vlakte. Sommige beuken staan nog in een rij ( zoals je op de achtergrond kan zien ) en sommigen staan alleen
In de herfst laten deze beuken al snel hun blaadjes los. Dat is op deze foto mooie te zien, dat de gevallen blaadjes mooi in een kring om de boom liggen.
Je ziet op de foto ( op de voorgrond ) dat het gras licht bevroren is en een zonnestraal een mooie warme kleur geeft aan de bladeren op de grond.
Wat is er mooier dan een wereld te ontdekken waarvan je niet wist dat het bestond !? In de jacht naar mooie paddenstoelen kwamen we ineens op een boomstam allemaal roze pluimpjes tegen.
Dit zijn slijmzwammen. Ze beginnen wit, kleuren de volgende dag rose / oranje en de laatste dag zijn de langwerpige sporen ineens rond geworden en hebben een zwarte kleur gekregen.
De dagen daarna springen de zwarte ballonnetjes open en zie je een Kroeskopje ontstaan waar hele kleine sporen uitkomen. Het zijn slijmzwammen, en dit is één van de mooiste soorten om die in een paar dagen te volgen hoe ze veranderen.
Het lijken wel tijgerbollen van de bakker ! Maar voor de boom waar hij tegenaan groeit is het geen grappig nieuws. Het zijn honingzwammen die in een dichte hoop groeien en zo dicht op elkaar staan dat het net kadetjes lijken. Dit was de mooiste manier om ze vast te leggen. Het mooie is, ik weet waar ze groeien in de s Gravelandse buitenplaatsen en ze komen elk jaar terug op precies dezelfde plek. Omdat ik alles zo scherp mogelijk wilde, stond het diafragma op f13 en aangezien het weer een donker bos was werd de foto genomen met 10.000 ISO. Dat laatste ben ik niet zo blij mee, want dit maakt de foto alleen maar minder scherp. Maar je moet wat ! Vroeger kon je niet eens zo een foto maken !
Eén van de mooiste paddenstoelen van het bos, Porseleinzwammen. Het is een witte tot ivoorkleurige plaatjeszwam waarvan de hoed bedekt is met een slijmlaag. De vruchtlichamen staan meestal in groepen. Hij groeit saprobiotisch ( op dood weefsel ) of parasitair op takken of stammen van de beuk, meer zelden op andere loofbomen (zoals eiken) en zeer zelden op sparren.
Ik zie deze soort eigenlijk altijd op beuken. Mooie is als hij nog redelijk vers is en zijn slijmerige hoed. Want dan glinstert hij je tegemoet. Je kan een nog mooiere foto krijgen als je de hoed vanaf de onderkant kan benaderen en de zon door de hoed schrijnt.
We waren in het waterloopbos en ze lagen overal. Je kon zien dat het lang vochtig weer geweest was. Heel vaak waren de paddenstoelen ook al beschimmeld. Beetje vlek op vlek zeg maar. Ook hier weer, geen grote scherptediepte, maar juist andersom! En waarom ? Omdat de foto met allemaal bladeren en mos om de paddenstoel heen, dan wordt de foto zo druk en springt de paddenstoel er niet uit.
Het waterloopbos ligt in Flevoland en net als in het paddenstoelenbos vind je er vele paddenstoelen. Als je in de herfst paddenstoelen zoekt, dan raad ik dit bos aan.
tisch ( op dood weefsel ) of parasitair op takken of stammen van de beuk, meer zelden op andere loofbomen (zoals eiken) en zeer zelden op sparren.
Ik zie deze soort eigenlijk altijd op beuken. Mooie is als hij nog redelijk vers is en zijn slijmerige hoed. Want dan glinstert hij je tegemoet. Je kan een nog mooiere foto krijgen als je de hoed vanaf de onderkant kan benaderen en de zon door de hoed schrijnt.
Stilte in het gras. Hoe kun je dat beter illustreren dan om maar één sprietje met één dauwdruppel er op.
En niet felgroen en geen scherpe contouren van de andere sprieten. Wat kun je nog meer zeggen.....dan alleen rust !
Eén van de mooiste gebieden van Nederland, het wad. De eerste keer dat ik er naar toe ging was ik in mijn eentje. Je kon toen vanaf het kweldercentrum ( een bezoekerscentrum ) zo door de weilanden naar de kwelders toe. Het was toen nog een gebied waar je vrij mocht struinen en dat liet ik mij geen twee keer zeggen. Eenmaal bij het wad wilde ik verder en zag ook voetstappen over een kleine sloot. Dus ik sprong de sloot over en belande met allebeide benen in een dikke laag slib en zat meteen vast. Wat ik ook probeerde, ik kreeg mijn voeten niet meer los. Na 15 minuten had ik 1 voet los, maar was zelf kapot...zo zwaar werk was het. Mijn tweede laars kreeg ik niet los en op een gegeven moment schoot mijn laars uit. Dus ben ik heel erg vies en stinkend naar slib teruggelopen op 1 sok en 1 laars. Onderweg moest ik tanken.... die mensen zullen ook gedacht hebben, wat heeft die man nou gedaan ? Mijn auto heeft een aantal weken naar gronings slib geroken. Mijn fototoestellen zaten onder de modder, maar deden het nog. Maar als u de foto toch ziet.... wat is het een mooi en bijzonder gebied.
Eén van de bijzonderste slijmzwammen is het troskalknetje. Zo prachtig hoe het zich ontwikkelt !! Het begint met een plasmodium. Een gelei-achtig lichaam welke met uitlopers op zoek is naar voedsel. Ze kunnen beter navigeren dan een tomtom ! Dat hebben proeven weergegeven. Als ze zich vol gegeten hebben dan veranderen ze in een spore stadium ( dan zie je kleine gele bolletjes ontstaan die vastzitten aan een dun draadje. Al snel veranderen deze bolltjes in een blauw bolletje met kleine adertjes er in. Op een gegeven moment zullen de bolletjes open knappen en vliegen miljoenen sporen door de lucht naar een plek waar hij kan groeien en de cyclus opnieuw zal laten ontstaan. Wat eten slijmzwammen ? Vaak bacteriën en algen ( microscopisch leven ).